Απόψεις . Πολιτική
Tου Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
\
Κατακλυσμιαίους ρυθμούς έχει πάρει η διάδοση στην ελληνική αγορά της πεποίθησης ότι αυτή η μνημονιακή πολιτική που ασκεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ οδηγεί σε τραγικό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Οι αυταπάτες διαλύονται. Οι επιχειρηματίες που νόμισαν ότι με το μνημόνιο οι Γερμανοί θα έβαζαν τουλάχιστον μια τάξη στη χώρα και θα έβγαζαν από τη μέση τους «αεριτζήδες», έχουν απογοητευτεί πλήρως. Ναι μεν αρκετοί τυχάρπαστοι ανταγωνιστές τους εξαφανίστηκαν, αλλά ταυτόχρονα η μείωση της αγοραστικής δυνατότητας των Ελλήνων λόγω της δραματικής μείωσης των μισθών τους, των συντάξεων και εν γένει των εισοδημάτων τους είναι τόσο δραστική, ώστε δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε καν οι σοβαρότερες των επιχειρήσεων που τηρούν τις υποχρεώσεις τους.
Ρευστό δεν υπάρχει πουθενά στην αγορά. Κανένας δεν πληρώνει κανέναν. Οι επιχειρηματίες ρίχνουν ο ένας τον άλλον - και αναφερόμαστε σε αυτούς που ήταν συνεπείς μέχρι τώρα, όχι στους απατεώνες. Δάνεια δεν δίνει καμία τράπεζα σχεδόν σε κανέναν. Ξέφτισε η αυταπάτη και το κυβερνητικό παραμύθι ότι δήθεν με τις δανειακές δόσεις για την ανακεφαλαιοποίηση οι τράπεζες θα έριχναν χρήμα για να κινηθεί η αγορά.
Τίνος είναι το ευρώ; Είναι όντως «κοινό νόμισμα» όλων των χωρών της Ευρωζώνης; Δεν εννοούμε τυπικά, αλλά ουσιαστικά. Ουδέποτε στο παρελθόν οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας η πολιτική υπεράσπισης του εθνικού νομίσματός της συνεπέφερε τόσο απερίγραπτη δυστυχία και οικονομική ερήμωση. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα πρώτα επτά-οκτώ χρόνια του ευρώ οι Ελληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και λοιποί γνώρισαν πρωτοφανή ευημερία ακριβώς λόγω του ευρώ. Μετά σε δυο-τρία χρόνια, όμως, όχι μόνο εξαφανίστηκαν όλα αυτά τα κέρδη, αλλά οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου γυρίζουν δεκαετίες ολόκληρες πίσω...
Ένα νόμισμα που καταστρέφει λαούς και χώρες, γιατί πρέπει να το υπερασπίζονται οι Ευρωπαίοι των χωρών που δυστυχούν; «Πρέπει να αναρωτηθούμε: Τι έγινε η Ευρώπη; Γιατί μόνο η Γερμανία πλούτισε (με το ευρώ);» υπογράμμισε ο Ιταλός πολιτικός ηγέτης Μπέπε Γκρίλο σε συνέντευξή του στην οικονομική γερμανική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ». Δεν δίστασε να ρίξει τη... «βόμβα»: «Η Ιταλία βρίσκεται ήδη ντε φάκτο εκτός ευρώ»! Εξήγησε το γιατί: «Οι Βορειοευρωπαίοι θα κρατήσουν την Ιταλία μέχρι να πάρουν πίσω οι τράπεζές τους τις επενδύσεις τους σε ιταλικά κρατικά ομόλογα. Έπειτα θα μας πετάξουν κάτω σαν καυτή πατάτα».
Αν η Ιταλία απειλείται με αποβολή από το ευρώ όποτε το κρίνουν σκόπιμο οι Γερμανοί, η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης δηλαδή αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που καθόρισε το Βερολίνο για το κοινό νόμισμα, είναι ηλίου φαεινότερον πως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα καταφέρει η Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι, τα μεσαία στρώματα, οι συνταξιούχοι το συνειδητοποιούν ήδη αυτό με πολύ σκληρό τρόπο. Ακόμη πιο βίαια και καταστροφικά για το μέλλον τους το συνειδητοποιούν οι νέοι.
Η επιχειρηματική ελίτ αρχικά χάρηκε με τις δραστικές περικοπές μισθών, οι οποίες σηματοδότησαν μια τεράστια ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα προς τους πλούσιους. Όλοι οι επιχειρηματίες, ακόμη και οι μικρότεροι, κέρδισαν στην αρχή από τις μειώσεις μισθών. Τώρα αρχίζουν και βλέπουν, όμως, ότι δεν πάει άλλο με αυτή την πολιτική. Έτσι, όμως, τίθεται επί τάπητος το ερώτημα πόσο σταθερό μπορεί να είναι υπ' αυτούς τους όρους το καθεστώς της γερμανοκρατίας στη χώρα μας.
Ο λαός μισεί τη γερμανοκρατία. Ποιοι σοβαροί επιχειρηματίες έχουν συμφέροντα που αντικειμενικά επωφελούνται από το καθεστώς αυτό; Οι ισχυρότεροι όμιλοι της Ελλάδας δραστηριοποιούνται στη ναυτιλία και στα πετρέλαια. Αυτοί αναπότρεπτα είναι με τους Αμερικανούς και όχι με τους Γερμανούς. Θα πάνε με τις ΗΠΑ και όχι με τη Γερμανία, αν υπάρξει σύγκρουση των δύο πόλων.
Βιομηχανία δεν υπάρχει πλέον στη χώρα σε σοβαρό επίπεδο. Ο κατασκευαστικός τομέας οπωσδήποτε εξαρτάται από τους Γερμανούς επικυρίαρχους, αλλά όλα τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα έχουν σταματήσει στα χρόνια του μνημονίου. Έτσι, όμως, ο εξ αντικειμένου φιλογερμανικός προσανατολισμός καθίσταται εντελώς κενός περιεχομένου μέσα στην Ελλάδα, στρέφοντας τους ισχυρότερους κατασκευαστικούς ομίλους σε έργα στο εξωτερικό.
Το συμπέρασμα είναι απλό. Η αντιπάθεια του λαού και η έλλειψη επιχειρηματικών συμφερόντων καθιστούν το καθεστώς της γερμανοκρατίας πολύ πιο σαθρό από όσο δείχνει.
___________________________
*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου